Нагадаем, Павал Бяспальчук узначальваў БДМУ 12 гадоў. 9 лістапада ва ўнівэрсытэцкай газэце быў зьмешчаны артыкул рэктара Бяспальчука з крытыкай на адрас Мінздраву адносна практыкі разьмеркаваньня выпускнікоў. На наступны дзень Павал Бяспальчук быў звольнены на падставе таго, што зь ім не працягнулі кантракт. Дык Павал Беспальчук — за разьмеркаваньне ці супроць яго?
“Большасьць студэнтаў ня супраць разьмеркаваньня, — патлумачыў былы рэктар карэспандэнту “Народнай волі”. — Яны супраць, калі гэта робіцца насуперак іх волі ці неразумна. Прыкладам, у выпускніка ёсьць у раёне жытло, а яго разьмяркоўваюць у суседні раён, дзе жытла не даюць.
Хоць... само па сабе разьмеркаваньне — гэта ўжо карупцыя. Яно ня можа быць аднолькавым. Калі Хрыстос дзяліў хлеб, ня ўсім вучням дасталіся лепшыя кавалкі. Але ў рэаліях сёньняшняга дня яно неабходнае. Зноў жа, паўтаруся, калі праходзіць сумленна.
Адначасова я не лічу, што разьмеркаваньне — гэта вырашэньне кадравага пытаньня.
У 2003 годзе на паседжаньні ў адміністрацыі прэзыдэнта было сказана, што кожны чацьвёрты малады адмысловец-мэдык не даяжджае да месца разьмеркаваньня, супроць чаго я вымушаны быў запярэчыць. Па разьмеркаваньні ў нас даяжджаюць амаль усе маладыя адмыслоўцы. Выпадкі, калі гэта ігнаруецца, адзінкавыя. Іншая рэч, што, адпрацаваўшы неабходныя тры гады, у лепшым выпадку адмыслоўцы пераяжджаюць у іншыя населеныя пункты, у горшым — сыходзяць з мэдыцыны. І сёньня гэта вельмі актуальная праблема. Нядаўна ўва ўнівэрсытэце на сустрэчу з нагоды 10-годзьдзя з дня заканчэньня зьбіраліся выпускнікі 1999 году, дык у адной групе 50% хлопцаў сышлі з мэдыцыны.
Дэфіцыт лекарскіх кадраў вырашаецца крыху інакш. Напрыклад, мая суседка па пад’езьдзе, карэнная мянчанка, якая скончыла мэдынстытут на пачатку 90-х і абараніла дысэртацыю, зьехала працаваць у Пінск — таму што там ёй далі прыстойную працу і добрую кватэру”.
Карэспандэнт: “Павал Іванавіч, скажыце шчыра, цяжка перажываеце фактычную адстаўку? У сваіх інтэрвію вы ня раз казалі, што любіце сваю працу, а сваім любімым сьвятам называлі 1 лістапада — дзень нараджэньня БДМУ…”
“Заставацца на пасадзе рэктара ў тых умовах, якія ўзьніклі ў апошнія гады, азначала паціху зьбірацца на Валадарскага. Бо фармальна я ж заставаўся старшынёй камісіі. Калі ў 2007, 2008 гадох мы прасілі і дэканаў расьпісвацца ў пратаколе аб разьмеркаваньні, то сёлета зьвяртацца да іх з такой просьбай было проста непрымальна. Расьпісаліся толькі я і першы прарэктар. Адкажу, чаму: таму што разьмеркавалася 850 выпускнікоў. Калі б мы не расьпісаліся, гэта азначала б, што 1 жніўня яны не смаглі б прыехаць да месца працы. І потым, мы ж ведалі, што ўсе гэтыя маладыя людзі — сьведкі таго, што тут адбывалася”.
“Вы сышлі з пасады рэктара, але па-ранейшаму выкладаеце ўва ўнівэрсытэце?”
“Так, працую на катэдры артапэдыі і траўматалёгіі БДМУ. Чытаю лекцыі, праводжу практычныя заняткі са студэнтамі, да таго ж зьявілася больш магчымасьцяў апэрыраваць”.
“Большасьць студэнтаў ня супраць разьмеркаваньня, — патлумачыў былы рэктар карэспандэнту “Народнай волі”. — Яны супраць, калі гэта робіцца насуперак іх волі ці неразумна. Прыкладам, у выпускніка ёсьць у раёне жытло, а яго разьмяркоўваюць у суседні раён, дзе жытла не даюць.
Хоць... само па сабе разьмеркаваньне — гэта ўжо карупцыя. Яно ня можа быць аднолькавым. Калі Хрыстос дзяліў хлеб, ня ўсім вучням дасталіся лепшыя кавалкі. Але ў рэаліях сёньняшняга дня яно неабходнае. Зноў жа, паўтаруся, калі праходзіць сумленна.
Адначасова я не лічу, што разьмеркаваньне — гэта вырашэньне кадравага пытаньня.
У 2003 годзе на паседжаньні ў адміністрацыі прэзыдэнта было сказана, што кожны чацьвёрты малады адмысловец-мэдык не даяжджае да месца разьмеркаваньня, супроць чаго я вымушаны быў запярэчыць. Па разьмеркаваньні ў нас даяжджаюць амаль усе маладыя адмыслоўцы. Выпадкі, калі гэта ігнаруецца, адзінкавыя. Іншая рэч, што, адпрацаваўшы неабходныя тры гады, у лепшым выпадку адмыслоўцы пераяжджаюць у іншыя населеныя пункты, у горшым — сыходзяць з мэдыцыны. І сёньня гэта вельмі актуальная праблема. Нядаўна ўва ўнівэрсытэце на сустрэчу з нагоды 10-годзьдзя з дня заканчэньня зьбіраліся выпускнікі 1999 году, дык у адной групе 50% хлопцаў сышлі з мэдыцыны.
Дэфіцыт лекарскіх кадраў вырашаецца крыху інакш. Напрыклад, мая суседка па пад’езьдзе, карэнная мянчанка, якая скончыла мэдынстытут на пачатку 90-х і абараніла дысэртацыю, зьехала працаваць у Пінск — таму што там ёй далі прыстойную працу і добрую кватэру”.
Карэспандэнт: “Павал Іванавіч, скажыце шчыра, цяжка перажываеце фактычную адстаўку? У сваіх інтэрвію вы ня раз казалі, што любіце сваю працу, а сваім любімым сьвятам называлі 1 лістапада — дзень нараджэньня БДМУ…”
“Заставацца на пасадзе рэктара ў тых умовах, якія ўзьніклі ў апошнія гады, азначала паціху зьбірацца на Валадарскага. Бо фармальна я ж заставаўся старшынёй камісіі. Калі ў 2007, 2008 гадох мы прасілі і дэканаў расьпісвацца ў пратаколе аб разьмеркаваньні, то сёлета зьвяртацца да іх з такой просьбай было проста непрымальна. Расьпісаліся толькі я і першы прарэктар. Адкажу, чаму: таму што разьмеркавалася 850 выпускнікоў. Калі б мы не расьпісаліся, гэта азначала б, што 1 жніўня яны не смаглі б прыехаць да месца працы. І потым, мы ж ведалі, што ўсе гэтыя маладыя людзі — сьведкі таго, што тут адбывалася”.
“Вы сышлі з пасады рэктара, але па-ранейшаму выкладаеце ўва ўнівэрсытэце?”
“Так, працую на катэдры артапэдыі і траўматалёгіі БДМУ. Чытаю лекцыі, праводжу практычныя заняткі са студэнтамі, да таго ж зьявілася больш магчымасьцяў апэрыраваць”.
