У хадж зь Беларусі. 44 чалавекі вылецелі сёньня зь Менску ў Стамбул.
Гэта самая вялікая дэлегацыя за ўсю гісторыю. Са Стамбулу яна накіруецца ў Мэдыну, каб пачаць хадж.






Мэрзак — альжырац. Ён жыве ў Менску з жонкай-беларускай. Мэрзак пойдзе ў хадж другі раз. Загадзя ён падрыхтаваў сандалі і ірхам. У хадж чалавек павінен ісьці ў сандалях — абутку з адкрытымі пальцамі і пяткай. Ірхам — адзеньне для хаджу: два кавалкі тканіны, якія абгортваюцца вакол цела. У хаджы ніхто не павінен вылучацца, адзежа і абутак мусяць быць простыя.
«Гэта выклікае праблему, — кажа Дзьмітры Радкевіч, які таксама выпраўляецца ў хадж. — У нас простая вопратка зусім іншая. Некаторыя набываюць адмыслова новы абутак, які пачынае муляць. І пабожнасьць чалавека ператвараецца для яго ў праблему».

Выправіць хаджы прыйшоў муфці Шабановіч. Прыехалі і мусульмане, якія раней былі ў гаджы. Батурдын, чачэнец, які даўно жыве ў Беларусі, быў у Мэцы летась.
«Калі я сам ехаў, дык нічога ня ведаў, — кажа Батурдын. — У тэорыі мы былі падрыхтаваныя, але практыка — зусім іншае. Напрыклад, у мячэце прарока ў Мэдыне вялікія вэнтылятары. Яны ваду пырскаюць. Нельга стаяць пад гэтым душам, каб не прастыць. Хадж — вялікае выпрабаваньне».



Сьцяг у Мэцы патрэбны ня толькі, каб пазначыць пэўную дзяржаву. На хадж зьяжджаюцца мільёны чалавек, і вельмі часта людзі губляюцца. Таму многія дэлегацыі нясуць сьцяг, каб быць бачнымі.
«Але ўсе дапамагаюць адзін аднаму, — кажа Батурдын. — Паліцыянтаў там шмат. Мяне ратавала, што я побытавую ангельскую мову ведаю».
